بازآمد آن مُغَنّی، با چَنگِ سازکرده
دَروازهٔ بَلا را بر عشقْ باز کرده

بازارِ یوسُفان را از حُسنْ بَرشِکَسته
دُکّانِ شِکَّران را یک یک فَراز کرده

شمشیر درنهاده، سَرهایِ سَروَران را
وان گاهَشان زِمَعنی، بَس سَرفَراز کرده

خود کُشته عاشقان را، در خونشان نِشَسته
وان گاه بر جنازه‌یْ هر یک نماز کرده

آن حَلقه‌هایِ زُلفَت، حَلْقِ کِه راست روزی؟
ای ما بُرونِ حَلقه گَردن دراز کرده

از بَس که نوحِ عشقَت، چون نوحْ نوحه دارد
کَشتیِّ جانِ ما را دریایِ راز کرده

ای یک خُتَن شِکَسته، ای صد خُتَن نموده
وَزْ نیم غَمْزه تُرکی سیصد طِراز کرده

بَختِ اَبَد نهاده، پایِ تو را به رُخ بر
کِت بَنده کَمینَم، وان گَهْ تو ناز کرده

ای خاکِ پایِ نازت، سَرهای نازنینان
وَزْ بَهرِ نازِ تو حَقْ، شکلِ نیاز کرده

ای زَرگرِ حقایق ای شَمسِ حَقِّ تبریز
گاهَم چو زَر بُریده، گاهم چو گاز کرده

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir