هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از عشق و سوزش آن سخن میگوید. شاعر از تأثیرات عمیق عشق بر خود و جهان اطرافش صحبت میکند و از سوختن و نابودی چیزهای مختلف در اثر این عشق شدید یاد میکند. او از عشق به عنوان نیرویی قدرتمند و ویرانگر یاد میکند که همه چیز را تحت تأثیر قرار میدهد.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عشقی است که ممکن است برای مخاطبان جوانتر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعارهها و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربهی ادبی دارد.
غزل شمارهٔ ۲۴۰۱
ای صد هزار خَرمَنها را بِسوخته
زین پَسْ مَدار خَرمَنِ ما را بِسوخته
از عشقْ سنگِ خارا بر آهنی زده
بَرقی بِجَسته زاهن و خارا بِسوخته
از سَر قَدَم بِساختم ای آفتابِ حُسن
هم سَر به جوش آمده هم پا بِسوخته
سُرنایِ این دِلَم زِ تو بِنْواخت پَردهیی
هم پَردهاَش دَریده و سُرنا بِسوخته
در اصلِ زَمْهَریر گَر اُفتَد زِ آتشَت
تا روزِ حَشْر بینی سَرما بِسوخته
از عالَمِ نه جای نِدا کرد عشقِ تو
هر جان که گوش داشته بَرجا بِسوخته
ای لُطفِ سوزشی که شَرارِ جَمالِ تو
جان را کَشیده پیش و به عَمدا بِسوخته
آن رویِ سُرخ را میِ اَحْمَر دَمی بِدید
صَفرایِ عشقِ او میِ حَمْرا بِسوخته
آن خَدِّ اَحْمَر اَرْ بِنِمایی دَمی دِگَر
سودایِ تو بَرآیَد و صَفرا بِسوخته
طَبْعی که لافِ زُلفِ مُطَرّا هَمیزدی
از جَعْدِ طُرّه تو مُطَرّا بِسوخته
دَر وا شُدم به جُستنِ تو جانِبِ فَلَک
دَر وا نَگَشت ماندم دَروا بِسوخته
کِی بینَم از شُعاعِ وصالِ تو آتشی
راهِ درازِ هَجْر زِ پَهنا بِسوخته
من چون سِپَند رَقص کُنان اَنْدَرو شُده
شِعْرِ تَر و قَصیده غَرّا بِسوخته
اَنْدَرفُتاده بَرق به دُکّانِ عاشقان
بازار و نَقْد و ناقد و کالا بِسوخته
زَر گشته مِسِّ جسمْ زِ اِکْسیرِ جان چُنانْک
زِ اکْسیر مِسِّها را اُستا بِسوخته
ایمان و مؤمنان همه حیران شُده زِ عشق
زُنّار پیرِ راهِبِ تَرسا بِسوخته
بَرقی زِ شَمسِ دین و زِ تبریز آمده
ابری که پَرده گشت زِ بالا بِسوخته
زین پَسْ مَدار خَرمَنِ ما را بِسوخته
از عشقْ سنگِ خارا بر آهنی زده
بَرقی بِجَسته زاهن و خارا بِسوخته
از سَر قَدَم بِساختم ای آفتابِ حُسن
هم سَر به جوش آمده هم پا بِسوخته
سُرنایِ این دِلَم زِ تو بِنْواخت پَردهیی
هم پَردهاَش دَریده و سُرنا بِسوخته
در اصلِ زَمْهَریر گَر اُفتَد زِ آتشَت
تا روزِ حَشْر بینی سَرما بِسوخته
از عالَمِ نه جای نِدا کرد عشقِ تو
هر جان که گوش داشته بَرجا بِسوخته
ای لُطفِ سوزشی که شَرارِ جَمالِ تو
جان را کَشیده پیش و به عَمدا بِسوخته
آن رویِ سُرخ را میِ اَحْمَر دَمی بِدید
صَفرایِ عشقِ او میِ حَمْرا بِسوخته
آن خَدِّ اَحْمَر اَرْ بِنِمایی دَمی دِگَر
سودایِ تو بَرآیَد و صَفرا بِسوخته
طَبْعی که لافِ زُلفِ مُطَرّا هَمیزدی
از جَعْدِ طُرّه تو مُطَرّا بِسوخته
دَر وا شُدم به جُستنِ تو جانِبِ فَلَک
دَر وا نَگَشت ماندم دَروا بِسوخته
کِی بینَم از شُعاعِ وصالِ تو آتشی
راهِ درازِ هَجْر زِ پَهنا بِسوخته
من چون سِپَند رَقص کُنان اَنْدَرو شُده
شِعْرِ تَر و قَصیده غَرّا بِسوخته
اَنْدَرفُتاده بَرق به دُکّانِ عاشقان
بازار و نَقْد و ناقد و کالا بِسوخته
زَر گشته مِسِّ جسمْ زِ اِکْسیرِ جان چُنانْک
زِ اکْسیر مِسِّها را اُستا بِسوخته
ایمان و مؤمنان همه حیران شُده زِ عشق
زُنّار پیرِ راهِبِ تَرسا بِسوخته
بَرقی زِ شَمسِ دین و زِ تبریز آمده
ابری که پَرده گشت زِ بالا بِسوخته
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۰۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۰۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.