باده بِدِه ساقیا عشوه و بادَم مَدِه
وَزْ غَم فردا و دی هیچ به یادَم مَدِه

باده ازان خُمِّ مِهْ پُرکُن و پیشَم بِنِه
گَر نَگُشایَم گِرِه هیچ گُشادَم مَدِه

چون گُذَرد میْ زِ سَر گویم ای خوش پسر
باده نخواهم دِگَر مَستْ فُتادَم مَدِه

چاکرِ خنده‌یْ تواَم کُشته زنده‌یْ تواَم
گَر نَه که بَنده‌یْ توام باده شادَم مَدِه

فِتْنه به شهرِ تواَم کُشته قَهرِ تواَم
گَر نَه که بَهرِ تواَم هیچ مُرادَم مَدِه

صَدْقه ازان لَعْلِ کان بَخشْ بَرین پُرزیان
وَرْ زِ برایِ تو جانْ صَدْقه ندادم مَدِه

از سَرِ کین دَرگُذَر بوسه دِهْ ای لبْ شِکَر
بر سَرِ هر خاکْ سَر گَر نَنَهادم مَدِه

هر که دُوُم بار زاد عشقْ بِدو دادْ داد
صد رَه از صِدق و داد گَر بِنَزادم مَدِه

شَمسِ حَقِ نیکنام شُد تبریزت مُقام
گَر نَشِکَستم تمام هیچ تو دادم مَدِه