۲۹۳ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۴۰۳

ساقیِ جان غیرِ آن رَطْلِ گِرانَم مَدِه
زان که بِدادی نَخُست هیچ جُز آنَم مَدِه

شُهره نِگارَم زِ تو عیش و قَرارَم زِ تو
جانِ بهارم زِ تو رَسْمِ خَزانَم مَدِه

جانْ چو تویی‌ بی‌شَکی پیشِ تو جانْ جانَکی
باش مرا ای یکی هر دو جهانَم مَدِه

پَردگی و فاشْ تو آفتِ او باشْ تو
جانِ رَهی باشْ تو جان و رَوانَم مَدِه

دوش بِدادی مرا از کَفِ خود باده را
چون که چُنینم دَرآ جُز که چُنانَم مَدِه

غیرِ شرابی چو زَر ای صَنَمِ سیم بَر
هیچ ندانم دِگَر زان که نَدانَم مَدِه

نیست شُدم در چَمَن قُفل بَران دَر بِزَن
هر کِه بِپُرسَد زِ من هیچ نِشانَم مَدِه

شیرِ پَراکَنده‌اَم زَخْمِ تو را بَنده ام
بی‌تو اگر زنده‌اَم جُز به سَگانَم مَدِه

زان مَهْ چون اَخْتَرم زان گُلْ تازه و تَرَم
بی‌هَمگان خوش تَرَم با هَمگانَم مَدِه

خُسروِ تبریزیان شَمسِ حَقِ روحیان
پُر شُده از تو دَهان زَخْمِ زَبانَم مَدِه
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۰۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۰۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.