هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که از عشق و جذبه‌های روحانی سخن می‌گوید. شاعر از عشق به عنوان نیرویی قدرتمند یاد می‌کند که انسان را به سمت کمال و زیبایی سوق می‌دهد. در این شعر، مفاهیمی مانند عشق الهی، جمال یوسف (نماد زیبایی و کمال)، و حالات عرفانی مانند رقص و قهقهه به تصویر کشیده شده‌اند. شاعر همچنین به تجربه‌های شخصی خود در مسیر عرفان اشاره می‌کند و از شمس تبریزی به عنوان منبع الهام یاد می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. همچنین، برخی از اصطلاحات و مفاهیم استفاده‌شده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۲۴۰۵

ای همه مَنْزلِ شُده از تو رَهِ‌ بی‌رَهه
بی‌قَدَمی رَقص بین‌ بی‌دَهنی قَهْقَهه

از سَرِ پِستانِ عشق چون که دَمی شیر یافت
قامَتِ سَروی گرفت کودکَکِ یک مَهِه

رویْ ببینید روی بَهرِ خدا عاشقان
گر چه زَنَخ زَد بَسی کوردلی اَبْلَهه

وَاللّهْ کو یوسُف است بِشْنو از من از آنْک
بودم با یوسُفی هم نَمَک و هم چَهِه

چون که نِمایَد جَمال گوشْ سویِ غَیب دار
عَرش پُر از نَعْره‌هاست فَرشْ پُر از وَهْ وَهِه

عاشق باشد کَمان خاصِ بُتی هَمچو تیر
هیچ نَپُرَّد کَمان گر بِشَود دَه زِهِه

آن کِه زِ تبریز دید یک نَظَرِ شَمسِ دین
طَعْنه زَنَد بر چِله سُخْره کُند بر دَهِه
وزن: مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن (منسرح مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۰۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۰۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.