هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از خلوت شب، عشق و رازهای ناگفته سخن می‌گوید. او از یار و سماع یاد می‌کند و به زیبایی‌های شب و عشق اشاره دارد. همچنین، از شاه شمس تبریزی به عنوان نماد عشق و معنویت یاد می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و مفاهیم پیچیده‌ی ادبی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۲۴۱۰
مَقامِ خَلْوت و یار و سَماع و تو خُفته
که شَرم بادَت ازان زُلف‌هایِ آشفته
ازین سِپَس مَنَم و شب رُویّ و حَلقه یار
شبِ دراز و تَب و رازهایِ ناگفته
بُرون پَرده دَرَند آن بُتان و سوزانند
که لُطف‌هایِ بُتان در شب است بِنْهُفته
به خواب کُن همه را طاقْ شو ازین جُفتان
به سویِ طاق و رِواقَش مَرو به شب جُفته
بِدان که خَلْوَتِ شب بر مِثالِ دریایی‌ست
به قَعْرِ بَحْر بُوَد دُرِّهای ناسُفته
رُخِ چو کعبه نِما شاهْ شَمسِ تبریزی
که باشَدَت عِوَضِ حَجِّ‌هایِ پَذْرُفته
که شَرم بادَت ازان زُلف‌هایِ آشفته
ازین سِپَس مَنَم و شب رُویّ و حَلقه یار
شبِ دراز و تَب و رازهایِ ناگفته
بُرون پَرده دَرَند آن بُتان و سوزانند
که لُطف‌هایِ بُتان در شب است بِنْهُفته
به خواب کُن همه را طاقْ شو ازین جُفتان
به سویِ طاق و رِواقَش مَرو به شب جُفته
بِدان که خَلْوَتِ شب بر مِثالِ دریایی‌ست
به قَعْرِ بَحْر بُوَد دُرِّهای ناسُفته
رُخِ چو کعبه نِما شاهْ شَمسِ تبریزی
که باشَدَت عِوَضِ حَجِّ‌هایِ پَذْرُفته
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۰۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
