زِ لقمه‌یی که بِشُد دیده تو را پَرده
مَخور تو بیش که ضایِع کُنی سَراپَرده

حَیاتِ خویش دَران لُقمه گَر چه پِنْداری
ضَمیر را سَبَل است آن و دیده را پَرده

چرا مَکُن تو درین جا مگو چرا نکُنم
که چَشمِ جان را گشته‌ست این چَرا پَرده

طِلِسم تَن که زِ هر زَهر شَهْد بِنْموده‌ست
عَروسِ پَرده نِموده‌ست مَر تو را پَرده

چو لُقمه را بِبُریدی خیالْ پیش آید
خیال‌هاست شُده بر دَرِ صَفا پَرده

خیالِ طَبْع به رویِ خیالِ روح آید
زِ عقلْ نَعْره بَرآیَد که جانْ فَزا پَرده

دلا جُدا شو ازین پَرده‌هایِ گوناگون
هَلا که تا نکُند مَر تو را جُدا پَرده