هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که بر اهمیت عشق الهی، صبر و تلاش برای رسیدن به کمال معنوی تأکید دارد. شاعر بیان می‌کند که بدون تحمل سختی‌ها و گذر از موانع، نمی‌توان به مقصود نهایی دست یافت. همچنین، متن به مفاهیمی مانند رضا، ایمان، و تلاش برای رسیدن به حقیقت اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند تحمل سختی‌ها و گذر از موانع نیاز به تجربه و بلوغ فکری دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.
غزل شمارهٔ ۲۴۵۵
بَرگُذَری درنِگَری جُز دل خوبانْ نَبَری
سَر مَکَش ای دل که ازو هر چه کُنی جانْ نَبَری
تا نشوی خاکِ دَرَش دَر نَگُشاید به رضا
تا نَکَشی خارِ غَمَش گُل زِ گُلِسْتانْ نَبَری
تا نَکَنی کوه بَسی دست به لَعْلی نَرَسَد
تا سویِ دریا نَرَوی گوهر و مَرجانْ نَبَری
سَر نَنَهَد چَرخْ تو را تا که تو بی‌سَر نَشوی
کَس نَخَرَد نَقْدِ تو را تا سویِ میزان نَبَری
تا نشویِ مَستِ خدا غَم نشود از تو جُدا
تا صِفَتِ گُرگ دَری یوسُفِ کَنْعانْ نَبَری
تا تو اَیازی نکُنی کِی همه مَحمود شَوی؟
تا تو زِ دیوی نَرَهی مُلْکِ سُلَیمانْ نَبَری
نِعْمَتِ تَن خام کُند مِحْنَتِ تَن رام کُند
مِحْنَتِ دین تا نکَشی دولتِ ایمانْ نَبَری
خیره مَیا خیره مَرو جانِبِ بازارِ جهان
زان که دَرین بَیْع و شِری این ندهی آن نَبَری
خاک که خاکی نَهِلَد سوسن و نسرین نشود
تا نکَنی دَلْقِ کُهَن خِلْعَتِ سُلطانْ نَبَری
آه گدارو شُده‌یی خاطرِ تو خوش نشود
تا نکُنی کافری‌یی مالِ مسلمانْ نَبَری
هیچ نَبُرده‌ست کسی مُهره زِ اَنْبانِ جهان
رَنْجه مَشو زان که تو هم مُهره زِ اَنْبانْ نَبَری
مُهره زِ اَنْبان نَبَرَم گوهرِ ایمان بِبَرم
گَر تو به جان بُخل کُنی جانْ بَرِ جانانْ نَبَری
ای کَششِ عشقِ خدا می‌نَنِشینَد کَرَمَت
دست نداری زِ کِهانْ تا دل ازیشانْ نَبَری
هین بِکَشان هین بِکَشان دامَنِ ما را به خَوشان
زان که دلی که تو بَری راهِ پَریشانْ نَبَری
راست کُنی وَعده خود دست نداری زِ کَشِش
تا همه را رَقص کُنانْ جانِبِ میدانْ نَبَری
هیچ مگو ای لبِ من تا دلِ من باز شود
زان که تو تا سنگ دلی لَعْلِ بَدَخشانْ نَبَری
گر چه که صد شَرط کُنی بی‌همه شَرطی بِدَهی
زان که تو بَس بی‌طَمَعی زَر به حُرُمْدان نَبَری
سَر مَکَش ای دل که ازو هر چه کُنی جانْ نَبَری
تا نشوی خاکِ دَرَش دَر نَگُشاید به رضا
تا نَکَشی خارِ غَمَش گُل زِ گُلِسْتانْ نَبَری
تا نَکَنی کوه بَسی دست به لَعْلی نَرَسَد
تا سویِ دریا نَرَوی گوهر و مَرجانْ نَبَری
سَر نَنَهَد چَرخْ تو را تا که تو بی‌سَر نَشوی
کَس نَخَرَد نَقْدِ تو را تا سویِ میزان نَبَری
تا نشویِ مَستِ خدا غَم نشود از تو جُدا
تا صِفَتِ گُرگ دَری یوسُفِ کَنْعانْ نَبَری
تا تو اَیازی نکُنی کِی همه مَحمود شَوی؟
تا تو زِ دیوی نَرَهی مُلْکِ سُلَیمانْ نَبَری
نِعْمَتِ تَن خام کُند مِحْنَتِ تَن رام کُند
مِحْنَتِ دین تا نکَشی دولتِ ایمانْ نَبَری
خیره مَیا خیره مَرو جانِبِ بازارِ جهان
زان که دَرین بَیْع و شِری این ندهی آن نَبَری
خاک که خاکی نَهِلَد سوسن و نسرین نشود
تا نکَنی دَلْقِ کُهَن خِلْعَتِ سُلطانْ نَبَری
آه گدارو شُده‌یی خاطرِ تو خوش نشود
تا نکُنی کافری‌یی مالِ مسلمانْ نَبَری
هیچ نَبُرده‌ست کسی مُهره زِ اَنْبانِ جهان
رَنْجه مَشو زان که تو هم مُهره زِ اَنْبانْ نَبَری
مُهره زِ اَنْبان نَبَرَم گوهرِ ایمان بِبَرم
گَر تو به جان بُخل کُنی جانْ بَرِ جانانْ نَبَری
ای کَششِ عشقِ خدا می‌نَنِشینَد کَرَمَت
دست نداری زِ کِهانْ تا دل ازیشانْ نَبَری
هین بِکَشان هین بِکَشان دامَنِ ما را به خَوشان
زان که دلی که تو بَری راهِ پَریشانْ نَبَری
راست کُنی وَعده خود دست نداری زِ کَشِش
تا همه را رَقص کُنانْ جانِبِ میدانْ نَبَری
هیچ مگو ای لبِ من تا دلِ من باز شود
زان که تو تا سنگ دلی لَعْلِ بَدَخشانْ نَبَری
گر چه که صد شَرط کُنی بی‌همه شَرطی بِدَهی
زان که تو بَس بی‌طَمَعی زَر به حُرُمْدان نَبَری
وزن: مفتعلن مفتعلن مفتعلن مفتعلن (رجز مثمن مطوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۷
۱۶۱۴
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۵۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۵۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
