۳۲۱ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۴۵۷

ای دلِ سَرگَشته شُده در طَلَبِ یاوه روی
چند بِگُفتم که مَدِه دل به کسی‌ بی‌گِروی

بر سَرِ شطرنجْ بُتی جامه کَنی کیسه بُری
با چو مَنی ساده دلی خیره سری خیره شَوی

بُرد همه رَختِ مرا نیست مرا بَرگِ کَهی
آن کِه زِ گنج زَرِ او من نرسیدم به جُوی

تا بِخورَد تا بِبَرد جانِ مرا عشقِ کُهَن
آن کُهَنی کو دَهَدَم هر نَفَسی جانِ نُوی

آن کُهَنی نوصِفَتی همچو خدا‌ بی‌جِهَتی
خوش گُهَری خوش نَظَری خوش خَبَری خوش شِنوی

خَرمَنِ گُل گشت جهان از رُخَت ای سَروِ رَوان
دشمنِ تو جو دِرَوی یارِ تو گندم دِرَوی

جَذب کُن ای بادصِفَت آبِ وجودِ همه را
بَرکَش خورشیدصِفَت شَب نَمه‌یی رازِ گَوی

ای تو چو خورشید ولی نی چو تَفَش داغ کُنی
ای چو صبا بالَطَفی نی چو صَبا خیره دَوی

گَر صِفَتی در دلِ من کَژْ شود آن را تو بِکَن
شاخِ کَژی را بِکَند صاحِبِ بُستان به خَوی

گر چه شود خانه دینْ رَخْنه زِ موشِ حَسَدی
موش کِه باشد؟ بِرَمَد از دَمِ گربه به مَوی

سَبز شود آب و گِلی چون دَهَدَش وصلِ دلی
دِلْبَر و دل جمع شدند لیک نباشند دُوی

پیش تَرآ تا که نه من مانم این جا نه سُخَن
ظُلْمَتِ هستی چه زَنَد پیشِ صَبوحِ چو تُوی؟
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۵۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۵۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.