هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از عشق الهی و جذبه‌های معنوی سخن می‌گوید. او از کعبه و بت به عنوان نمادهایی برای بیان مفاهیم عمیق عرفانی استفاده می‌کند و به ستایش عشق و جلال الهی می‌پردازد. شاعر همچنین از مفاهیمی مانند بهشت، حور، و نور برای توصیف تجربه‌های معنوی خود استفاده می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و مذهبی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از نمادها و استعاره‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌های خوانشی دارد که معمولاً در سنین بالاتر وجود دارد.
غزل شمارهٔ ۲۴۶۷
کعبه طَواف می‌کُند بر سَرِ کوی یک بُتی
این چه بُت است ای خدا این چه بَلا و آفَتی
ماهِ دُرُستْ پیشِ او قُرصِ شِکَسته بَسته‌یی
بر شِکَرش نَبات‌ها چون مگسی‌ست زَحْمَتی
جُمله مُلوکِ راهِ دین جُمله مَلایکِ اَمین
سَجده‌کُنان که ای صَنَم بَهرِ خدایْ رَحْمَتی
اَهلِ هزار بَحْر و کَف گوهرِ عشق را صَدَف
زان سویِ عِزَّت و شَرَف سَختْ بُلندهِمَّتی
اوست بهشت و حورِ خود شادی و عیش و سورِ خود
در غَلَباتِ نورِ خود آهْ عَظیم آیَتی
بِشْنو این خَطاب را ساخته شو جواب را
ذَرّه مَر آفتاب را گشت حَریف و بابَتی
ای تبریز مَحْرَمَت شَمسِ هزار مَکْرُمَت
گشته سُخَن سَبوصِفَت بر یَمِ بی‌نِهایَتی
این چه بُت است ای خدا این چه بَلا و آفَتی
ماهِ دُرُستْ پیشِ او قُرصِ شِکَسته بَسته‌یی
بر شِکَرش نَبات‌ها چون مگسی‌ست زَحْمَتی
جُمله مُلوکِ راهِ دین جُمله مَلایکِ اَمین
سَجده‌کُنان که ای صَنَم بَهرِ خدایْ رَحْمَتی
اَهلِ هزار بَحْر و کَف گوهرِ عشق را صَدَف
زان سویِ عِزَّت و شَرَف سَختْ بُلندهِمَّتی
اوست بهشت و حورِ خود شادی و عیش و سورِ خود
در غَلَباتِ نورِ خود آهْ عَظیم آیَتی
بِشْنو این خَطاب را ساخته شو جواب را
ذَرّه مَر آفتاب را گشت حَریف و بابَتی
ای تبریز مَحْرَمَت شَمسِ هزار مَکْرُمَت
گشته سُخَن سَبوصِفَت بر یَمِ بی‌نِهایَتی
وزن: مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن (رجز مثمن مطوی مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۶۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۶۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
