گَر زِ تو بوسه‌یی خَرَد صَد مَه و مِهْر و مُشتری
تا نَفُروشی ای صَنَم کَزْ مَهْ و مِهْر خوش تَری

وَرْ دو هزار جان و دل بر دَرِ تو وَطَن کُند
دَر مَگُشای ای صَنَم کَزْ دل و جانْ تو بَرتَری

آیِنِه کیست تا تو را در دلِ خویشْ جا دَهَد؟
ای صَنَما به جانِ تو کایِنِه در بِنَنْگَری

دست مَدِهْ تو چَرخ را تا که به پیشِ اسب او
غاشیه تو را کَشَد بَر سَرِ خود به چاکَری

دولتِ سنگ پاره‌یی گر چه بیافت چاره‌یی
در تَنِ خویش بِنْگَرَد بیند وَصفِ گوهری

ای دلِ بازشکلِ من جانِبِ دستِ عشقِ او
با پَرِ عشقِ او بِپَر چند به پَرِّ خود پَری؟

در پِیِ شاهْ شَمسِ دین تا تبریز می‌دَوان
لشکرِ عشق با وِیْ است رو که تو هم زِ لشکری