چو سَرمَستِ مَنی ای جان، زِ خیر و شَر چه اندیشی؟
بُراقِ عشقِ جان داری، زِ مرگِ خَر چه اندیشی؟

چو من با تو چُنین گرمَم، چه آهِ سرد می‌آری؟
چو بر بامِ فَلَک رفتی، زِ بَحْر و بَر چه اندیشی؟

خوش آوازیِّ من دیدی، دَواسازیِّ من دیدی
رَسَن بازیِّ من دیدی، ازین چَنْبَر چه اندیشی؟

بَرین صورت چه می‌چَفْسی، زِ‌‌ بی‌مَعنی چه می‌تَرسی
چو گوهر در بَغَل داری، زِبَدگوهر چه اندیشی؟

تویی گوهر، زِدستِ تو کِه بِجْهَد، یا زِ شَستِ تو؟
همه مصرند مَستِ تو، زِ کور و کَر چه اندیشی؟

چو با دلْ یارِ غاری تو، چراغِ چار یاری تو
فَقیرِ ذوالْفَقاری تو، ازان خَنجَر چه اندیشی؟

چو مَدّ و جَرِّ خود دیدی، چو بال و پَرِّ خود دیدی
چو کَرّ و فَرِّ خود دیدی، زِ هر‌‌ بی‌فَر چه اندیشی؟

بیا ای خاصهٔ جانان، پناهِ جانِ مهمانان
تویی سُلطانِ سُلطانان، زِ بوالْفنْجَر چه اندیشی؟

خَمُش کُن، همچو ماهی شو، دَرین دریایِ خوش دَررو
چو در قَعْرِ چُنین آبی، ازان آذر چه اندیشی؟