پنهان به میانِ ما، می‌گردد سُلطانی
وَنْدَر حَشَرِ موران، افتاده سُلَیمانی

می‌بیند و می‌داند، یک یک سِرِ یاران را
امروز دَرین مَجْمَع، شاهَنْشَه سِرْدانی

اسرار بر او ظاهر، هَمچون طَبَقِ حَلْوا
گَر مَکْر کُند دُزدی، وَرْ راست رَوَد جانی

نیک و بَد هر کَس را از تَختهٔ پیشانی
می بیند و می‌خواند، با تجربه خَط خوانی

در مَطْبَخِ ما آمد، یک‌‌ بی‌من و‌‌ بی‌مایی
تا شور دَراَنْدازد بر ما زِ نَمَکدانی

امروزْ سَماعِ ما، چون دلْ سَبُکی دارد
یارَب تو نِگَه دارَش، زآسیبِ گِرانْ جانی

آن شیشه دلی کو دی بُگْریخت چو نامَردان
امروز هَمی‌آید، پُر شَرم و پشیمانی

صد سال اگر جایی بُگْریزد و بِسْتیزَد
پُر گریه و غَم باشد،‌‌ بی‌دولتِ خندانی

خورشید چه غَم دارد، اَرْ خشم کُند گازُر؟
خاموش که بازآید بُلبُل به گُلِسْتانی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir