هوش مصنوعی:
این شعر به مرگ یک سپهبد پیر می‌پردازد و احساسات شاعر را در قبال این فقدان بیان می‌کند. شاعر از مرگ او ابراز تأسف می‌کند و آرزو می‌کند که او به شیوه‌ای قهرمانانه‌تر از دنیا رفته بود. همچنین، شاعر به تأثیر این مرگ بر دیگران و آینده اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
محتوا شامل موضوعات عمیق مانند مرگ، فقدان و تأملات فلسفی است که برای درک کامل نیاز به بلوغ فکری و عاطفی دارد. همچنین، برخی از تصاویر و مفاهیم ممکن است برای خوانندگان جوان سنگین باشد.
برایِ مرگِ سپهبد
و این‌چنین که تو می‌میری ای سپهبدِ پیر
بجز دعا و بجز گریه زین سپاهیِ‌درد
برایِ‌مرگِ تو چیزی طمع نباید برد.
و این‌چنین که تو بیدارباشِ‌قافله را
خموش می‌مانی
کدام لال ز مایان
مهار داند کرد
ستارهٔ سحر و آفتابِ فردا را؟
و این‌چنین که تو با ساز و برگِ تاختنت
نشسته‌ای ارباب!
چه چشم جانبِ‌درماندگان توان بستن؟
و این‌چنین که تو با بازوانِ سُربینت
ستاده‌ایّ و سرِ‌خویش را به مردنِ‌من
فرود می‌آری،
و این‌چنین که تو از تخته‌بندِ‌ایمانت
خموش و خسته و بی‌اعتماد می‌آیی
به پای‌پایِ‌چه کس عشق را
گلو بدرم؟
به پیش‌پیشِ چه کس
مرگ را قد افرازم؟
و کاش!
کاش که آن‌گونه‌ات که بایسته‌ست
به زخمِ برچه و زخمِ گلوله می‌مردی
که جایِ‌مرثیه این‌گاه
طبل‌کوبانت
شراب می‌خوردم.
چرا درود نثارت کنم سپهبدِ‌پیر
چرا گلیمِ‌عزایِ تو را به دوش کشم
چرا ز جارچیِ شهر بشنوم باید
که مُرد مَردَک و روزِ‌عزاش یک‌شنبه‌ست؟
خوشا خوشا سفری
که مردِ مرد به پابوسِ دار بنگرمت،
که تا سراغِ تو از بادِ‌صبحدم گیرم
به جایِ‌حرف
تمامِ مخیله خون باشم.
خوشا خوشا مرگی
که دوستان به عزایت ترانه ساز کنند
خوشا ز مرگِ تو رم کردن و هراسیدن.
۲۲قوس۱۳۶۵
بجز دعا و بجز گریه زین سپاهیِ‌درد
برایِ‌مرگِ تو چیزی طمع نباید برد.
و این‌چنین که تو بیدارباشِ‌قافله را
خموش می‌مانی
کدام لال ز مایان
مهار داند کرد
ستارهٔ سحر و آفتابِ فردا را؟
و این‌چنین که تو با ساز و برگِ تاختنت
نشسته‌ای ارباب!
چه چشم جانبِ‌درماندگان توان بستن؟
و این‌چنین که تو با بازوانِ سُربینت
ستاده‌ایّ و سرِ‌خویش را به مردنِ‌من
فرود می‌آری،
و این‌چنین که تو از تخته‌بندِ‌ایمانت
خموش و خسته و بی‌اعتماد می‌آیی
به پای‌پایِ‌چه کس عشق را
گلو بدرم؟
به پیش‌پیشِ چه کس
مرگ را قد افرازم؟
و کاش!
کاش که آن‌گونه‌ات که بایسته‌ست
به زخمِ برچه و زخمِ گلوله می‌مردی
که جایِ‌مرثیه این‌گاه
طبل‌کوبانت
شراب می‌خوردم.
چرا درود نثارت کنم سپهبدِ‌پیر
چرا گلیمِ‌عزایِ تو را به دوش کشم
چرا ز جارچیِ شهر بشنوم باید
که مُرد مَردَک و روزِ‌عزاش یک‌شنبه‌ست؟
خوشا خوشا سفری
که مردِ مرد به پابوسِ دار بنگرمت،
که تا سراغِ تو از بادِ‌صبحدم گیرم
به جایِ‌حرف
تمامِ مخیله خون باشم.
خوشا خوشا مرگی
که دوستان به عزایت ترانه ساز کنند
خوشا ز مرگِ تو رم کردن و هراسیدن.
۲۲قوس۱۳۶۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:دیوانه
گوهر بعدی:کسی نمی‌خوانَد
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
