تنگ ظرفم، باده کم زور می سازد مرا
دور گردی و نگاه دور می سازد مرا

نیست از بی حاصلی نقل مکان در خاطرم
خار بی برگم، زمین شور می سازد مرا

چشم بر دریا ندارد کاسه دریوزه ام
اشک نیسان چون صدف معمور می سازد مرا

با گشاد جبهه چون آیینه نازک مشربم
از نظرها یک نفس مستور می سازد مرا

نیست در دل حسن را زنگی ز نیل چشم زخم
آب حیوانم، شب دیجور می سازد مرا

پله نزدیک، سازد دست جرأت را دراز
خار دیوارم، نگاه دور می سازد مرا

غنچه را با شاخساران است پیوند قدیم
دار عبرت چون سر منصور می سازد مرا

خاکساری پادشاه وقت خویشم کرده است
از سفالی کاسه فغفور می سازد مرا

سبزه خوابیده را بیدار سازد ناله ام
وای بر باغی که از خود دور می سازد مرا

بر دل من چون گهر گرد یتیمی بار نیست
کلفت روی زمین معمور می سازد مرا

نیست از زخم زبان پروا، ز شیرینی مرا
شهد صافم، خانه زنبور می سازد مرا

نیست صائب در بساط من به غیر از زخم و داغ
همچو مجنون وادی پرشور می سازد مرا

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir