ای مونِسِ ما خواجه ابوبکرِ رَبابی
گَر دِلْشُده‌یی، چند پِیِ نان و کَبابی؟

آتش خور در عشقْ به مانندِ شُترمُرغ
اَنْدَر عَقَبِ طُعْمه چه شاگردِ عُقابی؟

لُقمه دَهَدت تا کُند او لُقمهٔ خویشَت
این چَرخِ فَریبنده و این بَرقِ سَحابی

هین لُقمه مَخور، لُقمه مَشو آتشِ او را
بی لُقمهٔ او در دل و جانْ رِزْق بیابی

آن وقت که از ناف هَمی‌خورد تنت خون
نی حلق و گلو بود و نه خرمای رطابی

آن ماهی چه خورده‌‌‌ست که او لقمه ما شد
در چشم نیاید خورش مردم آبی

از نعمت پنهان خورد این نعمت پیدا
زان راه شود فربه و زان ماه خضابی

گر ز آنک خرابت کند این عشق برونی
چون سنبله شد دانه در این روز خرابی

آن سُنبُله از خاک بَرآوَرْد سَر و گفت
من مُردم و زنده شُدم از دادِ ثَوابی

خواهی که قیامَت نِگَری، نَقْد به باغْ آی
نَظّارهٔ سَرسَبزیِ اَمْواتِ تُرابی

ماییم که پوسیده و ریزیدهٔ خاکیم
امروز چو سَرویم، سَراَفْراز و خِطابی

بی‌حرف سُخَن گوی، که تا خَصْم نگوید
کین گفتِ کَسان است و سُخَن‌‌هایِ کتابی