امروز سَماع است و مُدام است و سَقایی
گَردان شُده بر جمعْ قَدَح‌‌هایِ عَطایی

فَرمانِ سَقَی اللّه رَسیده ست، بِنوشید
ای تَنْ همه جان شو، نه که زِاخوانِ صَفایی؟

ای دور چه دوری تو و ای روز چه روزی
وِیْ گُلْشَنِ اِقْبال، چه بابَرگ و نَوایی

از خاک بِرویَند دَرین دورْ خَلایِق
کین نَفْخهْ صور است که کرده‌‌‌ست صَدایی

از کوه شِنو نَعْرهٔ صد ناقهٔ صالِح
وَزْ چَرخْ شِنو بانگِ سَرافیلْ صَلایی

هین، رَخْت فروگیر و بِخوابانْ شُتران را
آخِر بِگُشا چَشم، که در دست رضایی

ای مُرده بِشو زنده و ای پیر جوانْ شو
وِیْ مُنْکِرِ مَحَشْر، هَله تا ژاژ نَخایی

خواهم سُخَنی گفت، دَهانَم بِمَبَندید
کِامْروز حَلال است وِرا رازگُشایی

وَرْ زانکه زِ غَیرت رَهِ این گفت بِبَندید
رَه باز کُنم سویِ خیالاتِ هوایی

ما نیز خیالات بُدَسْتیم و ازین دَم
هستی پَذْرُفتیم زِدَم‌‌هایِ خدایی

صد هستیِ دیگر به جُز این هست بِگیری
کین را تو فراموش کُنی، خواجه کجایی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir