مَگْریز زِ آتش، که چُنین خامْ بِمانی
گَر بِجْهی ازین حَلْقه، دُران دامْ بِمانی

مَگْریز زِیاران، تو چو باران و مَکَش سَر
گَر سَر کَشی، سَرگشتهٔ ایّامْ بِمانی

با دوستْ وَفا کُن، که وَفا وامِ اَلَست است
تَرسَم که بمیریّ و دَرین وامْ بِمانی

بِگْرفت تو را تاسه و حالِ تو چُنان است
کَزْ عَجزْ تو در تاسهٔ حَمّام بِمانی

می‌تَرسی ازین سَر که تو داریّ و ازین خو
کان سَر تو به رَنجوریِ سَرسامْ بِمانی

با ما تو یکی کُن سَر، زیرا سَرِ وَقت است
تا هَمچو سَرانْ شاد سَرانجامْ بِمانی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir