مکن به غنچه گره نوبهار عالم را
تبسمی کن و بگشای کار عالم را

به خنده ای گل بی خار می توانی کرد
اگر التفات کنی، خارزار عالم را

فلک سوار چو عیسی نمی توانی شد
ز خویش تا نفشانی غبار عالم را

کجی ز مار به افسون نمی توان بردن
چگونه راست توان کرد کار عالم را

مبند نقش اقامت که همچو موج سراب
قرار نیست دمی پود و تار عالم را

نتیجه ای به جز از خانمان خرابی نیست
خرابی دل امیدوار عالم را

عجب که روز قیامت ز خاک برخیزد
به دوش هر که نهادند بار عالم را

خوشا کسی که چو صائب ز خاکساری ها
به دیده خاک زند اعتبار عالم را

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir