دِلا تا نازکیْ و نازنینی
بُرو که نازنینان را نَبینی

دَرین رنگی دِلا تا تو بِلَنْگی
نیابی در چُنان، تا تو چُنینی

در آیینه نَبینی رویِ خوبان
که تا با خویِ زشتَت هم نِشینی

تو زیبا شو، که این آیینه زیباست
تو بی‌چین شو، که آیینه‌‌‌ست چینی

مَشو پنهان، که غَیرت در کَمین است
هَمی‌بینَد تو را کَنْدَر کَمینی

زِ خود پنهان شُدی، سَر دَرکَشیدی
بِبَستی چَشمْ تا خود را نَبینی

به لب یاسین هَمی‌خوانی، وَلیکِن
زِ کینه جُمله تَن دندانْ چو سینی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir