۲۵۶ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۷۰۸

کوتاه ساز رشته آمال خویش را
مپسند در شکنجه پر و بال خویش را

پرواز من به بال و پر توست، زینهار
مشکن مرا که می شکنی بال خویش را

دست دعا بود سپر ناوک قضا
در کار خیر صرف کن اقبال خویش را

دل واپسان به هیچ مقامی نمی رسند
بفرست پیشتر ز اجل مال خویش را

آن سنگدل که آینه ما به سنگ زد
می دید کاش صورت احوال خویش را

با دشمنان دوست نما در میان منه
صائب اگر ز اهل دلی، حال خویش را
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۰۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۰۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.