هوش مصنوعی: این متن شعری است که دربارهٔ اهمیت حفظ دولت و قدرت، با استفاده از استعاره‌ها و تصاویر شاعرانه مانند جام دولت، توسن بی‌لجام، و شمع سخن می‌گوید. شاعر تأکید می‌کند که دولت با تدبیر، حلم، جود، و دعا حفظ می‌شود و از غرور و بی‌تدبیری به عنوان عوامل تهدیدکنندهٔ آن یاد می‌کند.
رده سنی: 16+ متن حاوی مفاهیم انتزاعی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک نیاز دارد. همچنین، برخی از مفاهیم سیاسی و اخلاقی مطرح‌شده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۸۴۸

به ادب نوش، جام دولت را
مده از کف زمام دولت را

در چراگاه آرزو مگذار
توسن بی لجام دولت را

به نفس های آتشین چون شمع
زنده دل دار، شام دولت را

هزل در دیده ها سبک سازد
پله احتشام دولت را

به قوام آورد گران حلمی
باده کم قوام دولت را

دست جودست شمسه زرین
قصر عالی مقام دولت را

نتوان جز به دست حزم گرفت
آستین دوام دولت را

جوی شیرست چرب نرمی خلق
صحن دارالسلام دولت را

مد انعام، تار شیرازه است
دفتر انتظام دولت را

می کند تار و مار، باد غرور
سر زلف نظام دولت را

به دو دست دعا نگه دارند
شهسواران زمام دولت را

در فلاخن نهد سبکساری
لنگر احتشام دولت را

از بلندی پایه همت
نردبان ساز، بام دولت را

صبح محشر نمی کند بیدار
باده نوشان جام دولت را

اهل معنی به فکرت صائب
زنده دارند نام دولت را
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۴۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۴۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.