هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از عشق و وابستگی به معشوق الهی سخن می‌گوید. او معشوق را منشأ بقا، نوایی و آرامش می‌داند و از او درخواست می‌کند که همچون خدایی بر او نظر کند و او را در مسیر عشق راهنمایی نماید.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و معنوی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. این مفاهیم نیاز به درک بالاتری از زندگی و فلسفه دارند که معمولاً در سنین بالاتر شکل می‌گیرد.
غزل شمارهٔ ۲۷۱۲
بیا جانا که امروز آنِ مایی
کُجایی تو؟ کُجایی تو؟ کُجایی؟
به فَرِّ سایه‌اَت چون آفتابیم
هُمایی تو، هُمایی تو، هُمایی
جهانْ فانی نَمانَد زان که او را
بَقایی تو، بَقایی تو، بَقایی
چه چَنگ اَنْدَر تو زَد عالَم که او را
نَوایی تو، نَوایی تو، نَوایی
چو عاشقْ بی‌کُلَه گردد، تو او را
قَبایی تو، قَبایی تو، قَبایی
خَمُش کردم، ولی بَهرِ خدا را
خُدایی کُن، خُدایی کُن، خُدایی
کُجایی تو؟ کُجایی تو؟ کُجایی؟
به فَرِّ سایه‌اَت چون آفتابیم
هُمایی تو، هُمایی تو، هُمایی
جهانْ فانی نَمانَد زان که او را
بَقایی تو، بَقایی تو، بَقایی
چه چَنگ اَنْدَر تو زَد عالَم که او را
نَوایی تو، نَوایی تو، نَوایی
چو عاشقْ بی‌کُلَه گردد، تو او را
قَبایی تو، قَبایی تو، قَبایی
خَمُش کردم، ولی بَهرِ خدا را
خُدایی کُن، خُدایی کُن، خُدایی
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۷۱۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۱۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
