بِگُفتم با دِلَم آخِر قَراری
زِ آتش‌‌هایِ او، آخِر فِراری

تو را می‌گویم و تو از سَرِ طَنْز
اشارت می‌کُنی خندان که آری

مَنَم از دستِ تو،‌ بی‌دست و پایی
تو در کویِ مَهی، شِکَّرعِذاری

دِلَم گُفتا ندیدی آنچه دیدم
تو پِنْداری زِ اکنون است کاری

مَنَم جُز ویّ و خود کُلِّ کُلّ است
وِیْ است دریایِ آتش، من شَراری

وِرا دیدم، چو بَحْری موجْ می‌زَد
و جانِ من زِ بَحْرِ او بُخاری

زِ تبریز آفتابی رو نِمودَم
بِشُد رَقّاصْ جانَم، ذَرّه واری

خداوند، شَمسِ دین، چون یک نَظَر تافت
بِجوشید آبِ خوش از جانِ ناری

زِ هر قطره یکی جانی‌ هَمی‌رُست
هَمی پَرّید اَنْدَر لاله زاری