ای آن کِه تو خوابِ ما بِبَستی
رَفتیّ و به گوشه‌یی نِشَستی

اَنْدَر دِلَم آمدی چو ماهی
چون دلْ به تو بِنْگَرید، جَستی

چون گُلْشَنِ نیستی نِمودی
چون صَبر کنیم ما به هستی؟

چون باشد در خُمارِ هِجْران
آن روحْ که یافت وَصل و مَستی؟

آن خانه چگونه خانه مانَد
کَزْ هَجْرْ سُتونِ او شِکَستی؟

پِنْداشتی ای دِماغِ سَرمَست
کَزْ رنجِ خُمار، باز رَستی

در عشق، وصال هست و هِجْران
در راهْ بُلَندی است و پَستی

از یک جِهَت اَرْ چه حَق شناسی
از دَه جِهَت آب و گِل پَرَستی

بسیار رَه است تا به جایی
کَنْدَر سوداش طَمْع بَستی