که به سیب ذقنش چشم هوس دوخته است؟
که سهیل (از) عرق شرم برافروخته است

چون ز آتشکده دل به سلامت گذرد؟
آن که از پرتو مهتاب رخش سوخته است

ما چو طاوس ز بال وپر خود در دامیم
دام زلف تو چه صد چشم به ما دوخته است؟

ترتیب کرد مرا عشق و به جایی نرسید
ابر نیسان چه کند، دانه ما سوخته است

خنده صبح به فانوس تجلی دارد
تا ز شمع رخت آیینه برافروخته است

در زبان آوری خانه ما حرفی نیست
نه چو طوطی سخن از آینه آموخته است

بوسه ای گر نربوده است ز یاقوت لبش
دهن لاله چرا تا به جگر سوخته است؟

آتش از خانه همسایه به همسایه فتد
صائب از پهلوی دل درد و غم اندوخته است

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir