هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر از معشوق خود با توصیفات زیبا و استعاره‌های ادبی یاد می‌کند. او از زیبایی‌های ظاهری و معنوی معشوق سخن می‌گوید و از خواننده می‌خواهد که بخش‌هایی از زیبایی‌های او را بخواند و درک کند. شاعر از موها و نگاه معشوق به عنوان نمادهایی از جذابیت و بی‌امانی یاد می‌کند و در پایان، از خواننده می‌خواهد که بقیه‌ی توصیفات را خود ادامه دهد.
رده سنی: 16+ این متن شامل مفاهیم عاشقانه و استعاره‌های ادبی پیچیده‌ای است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک کامل این شعر نیاز به آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی و مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.

غزل شمارهٔ ۲۷۵۳

ای آن کِه تو شاهِ مُطربانی
زان دِلْبَرِکَش بگو که دانی

خواهم که دو عُشر، ای خوش آواز
از مُصْحَفِ حُسنِ او بِخوانی

در هر حَرفیش مُسْتَمِع را
بُگْشایَد چَشمهٔ مَعانی

سینش گوید که فَاسْتَجیبوا
نونَش گوید که لَنْ تَرانی

ای طُرّهٔ او چه پایْ بَندی
وِیْ غَمْزهٔ او چه‌ بی‌اَمانی

از نرگسِ اوست، ای گُلِ سُرخ
کان اَطْلَسِ سُرخْ می‌دَرانی

مانْدم زِ تمام کردنِ این
باقیش تو بگو بَرین نشانی
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۷۵۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۵۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.