هوش مصنوعی:
این متن عاشقانه و عرفانی، بیانگر احساسات عمیق شاعر نسبت به معشوق است که او را منشأ شادی و معنای زندگی می‌داند. شاعر از جدایی و دوری معشوق رنج می‌برد و از او می‌خواهد که لحظه‌ای او را فراموش نکند. او خود را نیازمند هدایت و تصحیح معشوق می‌داند و معتقد است که تنها با حضور و توجه معشوق است که می‌تواند از مشکلات و خطرات رهایی یابد. شاعر همچنین به توانایی معشوق در درک ناگفته‌ها و انجام کارهای خارق‌العاده اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۲۷۵۶
ای وَصلِ تو اصلِ شادمانی
کانْ صورت‌هاست، وین مَعانی
یک لحظه مَبُر زِ بنده، که نیست
بی آبْ سَفینه را رَوانی
من مُصْحَفِ باطِلَم، وَلیکِن
تَصحیح شَوَم چو تو بِخوانی
یک یوسُفِ بی‌کَس است و صد گُرگ
امّا بِرَهَد، چو تو شَبانی
هر بار بِپُرسی‌اَم که چونی؟
با اَشکَم و رویِ زَعفَرانی
این هر دو نشانْ برای عام است
پیشَت چه نشان، چه بی‌نشانی
ناگفته، حَدیثْ بِشْنَوی تو
نَنْوشته، قَباله را بِخوانی
بی خوابْ تو واقعه نِمایی
بی آبْ سَفینه‌ها بِرانی
خاموش ثَنا و لابه کم کُن
کَزْ غَیب رَسید، لَنْ تَرانی
کانْ صورت‌هاست، وین مَعانی
یک لحظه مَبُر زِ بنده، که نیست
بی آبْ سَفینه را رَوانی
من مُصْحَفِ باطِلَم، وَلیکِن
تَصحیح شَوَم چو تو بِخوانی
یک یوسُفِ بی‌کَس است و صد گُرگ
امّا بِرَهَد، چو تو شَبانی
هر بار بِپُرسی‌اَم که چونی؟
با اَشکَم و رویِ زَعفَرانی
این هر دو نشانْ برای عام است
پیشَت چه نشان، چه بی‌نشانی
ناگفته، حَدیثْ بِشْنَوی تو
نَنْوشته، قَباله را بِخوانی
بی خوابْ تو واقعه نِمایی
بی آبْ سَفینه‌ها بِرانی
خاموش ثَنا و لابه کم کُن
کَزْ غَیب رَسید، لَنْ تَرانی
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۷۵۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۵۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
