هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از ناتوانی عقل و خرد در برابر مشکلات و دردهای زندگی سخن می‌گوید و به دنبال پناهگاهی برای آرامش است. او از مفاهیمی مانند پیاله، چراغ، و باغ به عنوان نمادهای آرامش و روشنایی استفاده می‌کند که گم شده‌اند یا در دسترس نیستند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، برخی از اصطلاحات و استعاره‌های به کار رفته ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۱۶۵۲

ز عقل و هوش به تنگ آمدم ایاغ کجاست؟
در آتشم ز پر و بال خود، چراغ کجاست؟

گرفته هوش گریبان من، پیاله چه شد؟
خرد به فرق سرم پافشرده، داغ کجاست؟

ز ابر روغن بادام اگر به خاک چکد
دماغ سوخته را ذوق سیر باغ کجاست

خضر پیاله کشان را به آب می راند
ز شیشه پرس که سر چشمه ایاغ کجاست

مجو ز آتش، صائب قرارگاه سپند
به روی خاک بگو گوشه فراغ کجاست
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۶۵۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۵۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.