به هر که می نگرم زیر چرخ دلگیرست
که میهمان لئیم از حیات خود سیرست

گهر ز گرد یتیمی تمام می گردد
مس و جود مرا درد باده اکسیرست

پیاله چشم و چراغ است شیر گیران را
به چشم بیجگران گر چه دیده شیرست

کنار کشت مده موسم بهار از دست
که موج سبزه به پای نشاط زنجیرست

مباش سرکش و مغرور و بی ادب که هدف
همیشه از رگ گردن نشانه تیرست

ز پیچ و تاب ندارد گزیر روشندل
ز موج خویشتن آب روان به زنجیرست

چه سود جوهر ذاتی چو کارفرما نیست؟
که بی کش، دم شمشیر پشت شمشیرست

ز خضر وحشت سیلاب می کنم صائب
خرابی دل مغرور من ز تعمیرست

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir