دلم ز گریه مستانه هم صفا نگرفت
فغان که آب شد آیینه و جلا نگرفت

نیامد از ته حرف شکوه ام به زبان
شرر ز آتش آسوده ام هوا نگرفت

کجا به مردم بیگانه انس می گیرد؟
رمیده ای که سلامی ز آشنا نگرفت

ز چشم، کاسه دریوزه سیر چشمی من
به رنگ بی بصران پیش توتیا نگرفت

ز مد عمر، نصیبش سیاهکاری بود
کسی که سرخط مشق جنون ز ما نگرفت

شود به باد کجا حکم او روان چون آب؟
سبکروی که هوا را به زیر پا نگرفت

بس است سایه تیر تو استخوان مرا
مرا به زیر پر و بال اگر هما نگرفت

کجا رسدبه گریبان مدعا صائب؟
که دست کوته ما دامن دعا نگرفت

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir