هوش مصنوعی: این شعر از سوختن و رنج‌های عاشقانه سخن می‌گوید. شاعر از سوختن در آتش عشق، رنج‌های ناشی از دوری و حسرت، و تأثیرات این دردها بر روح و جسم خود می‌نالد. او از عناصری مانند لاله، پروانه، شمع، آتش، و گلاب برای بیان احساساتش استفاده می‌کند و در نهایت به ناامیدی و سوختن در این مسیر اشاره دارد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عمیق عاشقانه و رنج‌های روحی است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و احساسات سنگین ممکن است برای گروه‌های سنی پایین‌تر قابل درک نباشد.

غزل شمارهٔ ۱۸۵۲

آن روی لاله رنگ مرا در نقاب سوخت
در پرده سحاب مرا آفتاب سوخت

پروانه را نسوخت ز فانوس اگر چه شمع
رویش مرا به پرده شرم و حجاب سوخت

خاکستری است گریه آتش عنان من
در پرده های دیده من بس که خواب سوخت

شد زرد خط سبز ازان روی آتشین
چون سبزه ضعیف که در آفتاب سوخت

هر چند عاجزیم حذر کن ز اشک ما
کز گریه داغ بر دل آتش کباب سوخت

نگذاشت آب در جگرم آه آتشین
در برگ گل ز تندی آتش گلاب سوخت

چون زلف، راه عشق سیاهی کند ز دور
از بس نفس درین ره پر پیچ و تاب سوخت

فیضی نبردم از می گلرنگ نوبهار
چون لاله در پیاله من این شراب سوخت

سنگین فتاده خواب تو، ورنه فغان من
در چشم نرم مخمل بیدرد خواب سوخت

از مرحمت به مرهم کافور غوطه داد
صائب اگر کتان مرا ماهتاب سوخت
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۸۵۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۸۵۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.