هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی، با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، به بیان دردها و رنج‌های عاشقانه، ناامیدی‌ها و دغدغه‌های روحی شاعر می‌پردازد. مضامینی مانند عشق، رنج، یأس، طبیعت و مفاهیم عرفانی در آن دیده می‌شود.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، برخی از ابیات ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین و پیچیده باشد.

غزل شمارهٔ ۱۹۵۷

عیش دل شکسته به آزار بسته است
جوش بهار آبله در خار بسته است

گرد کدورت از دل من دار می برد
دور نشاط نقطه به پرگار بسته است

دل در برم چو برگ خزان دیده می تپد
آرام من به ساغر سرشار بسته است

روی زمین ز سبزه بیگانه ساده است
آیینه نگاه تو زنگار بسته است

گرد یتیمی گهر شاهوار من
راه نگه به چشم خریدار بسته است

روی توجه دل شیرین به کوهکن
پاداش همتی است که بر کار بسته است

دیوانه ام، ز وسوسه رزق فارغم
رزقم به سیر کوچه و بازار بسته است

در پرده حسن از نگه شوخ چشم ماست
یوسف دکان ز جوش خریدار بسته است

مرگ از تعلق تو به اسباب مشکل است
از سر گذشتن تو به دستار بسته است

جوش بهار، رخنه به دیوار می کند
بیهوده باغبان در گلزار بسته است

تسبیح، گل به روزن توفیق می زند
سر رشته نجات به زنار بسته است

صائب چگونه منع کند عشق را ز دل؟
راه طبیب را که به بیمار بسته است؟
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۹۵۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۹۵۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.