هوش مصنوعی: این متن شعری است که از دیوانگی و عشق سخن می‌گوید. شاعر بیان می‌کند که عقل در برابر عشق و دیوانگی ناتوان است و عشق باعث می‌شود که انسان‌ها از عقل فاصله بگیرند و به سمت دیوانگی کشیده شوند. او از تشبیهات مختلفی مانند آتش، زنجیر، و پروانه استفاده می‌کند تا قدرت عشق و تأثیر آن بر عقل و جان انسان را نشان دهد.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد تا بتواند به درستی درک شود.

غزل شمارهٔ ۲۸۰۳

ساقیا شُد عقل‌ها هم خانهٔ دیوانگی
کرده مالامالِ خونْ پیمانهٔ دیوانگی

صد هزاران خانهٔ هستی به آتش دَرزَده
تشنگانِ مَرد و زن، مَردانهٔ دیوانگی

ما دوسَر چون شانه‌ایم، ایرا هَمی‌زیبَد به عشق
در سَرِ زَنجیرِ زُلْفَش، شانهٔ دیوانگی

در چُنین شمعی نمی‌بینی که از سُلطانِ عشق
دَم به دَم در می‌رَسَد پَروانهٔ دیوانگی؟

پنبه در گوشَند جان و دل زِافسانه‌یْ دو کَوْن
تا شنیدند از خِرَد افسانهٔ دیوانگی

کَفش‌هایِ آهنینْ جان پاره کرد اَنْدَر رَهَش
چون دَرو آتش بِزَد جانانهٔ دیوانگی

عقل آمد با کلیدِ آتشین آن جا، وَلیک
جُز کلیدِ او نَبُد دَندانهٔ دیوانگی

چون که عقل از شَمسِ تبریزی به حیرت دَرفُتاد
تا شُده یاران و ما دیوانهٔ دیوانگی
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۸۰۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۸۰۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.