هوش مصنوعی:
این متن به ستایش عشق و تأثیر شگرف آن بر جهان و موجودات می‌پردازد. عشق به عنوان نیرویی توصیف شده که همه چیز را تحت تأثیر قرار می‌دهد، از طبیعت تا انسان‌ها، و حتی عقل را به چالش می‌کشد. همچنین، به نقش عشق در زنده کردن روح و جان اشاره شده و از شمس تبریزی به عنوان نماد حلم و دانش یاد شده است.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۲۸۰۶
آه کان سایه‌یْ خدا، گوهردلی، پُرمایه‌یی
آفتاب او نَهِشْت اَنْدَر دو عالَم سایه‌یی
آفتاب و چَرخ را چون ذَرّه‌ها بَرهَم زَنَد
وَزْ جَمالِ خود دَهَدْشان نو به نو سَرمایه‌یی
عشق و عاشق را چه خوشْ خندان کُنی، رَقصان کُنی
عشقْ سازی، عقلْ سوزی، طُرفه‌یی، خودرایه‌یی
چَشمِ مُرده وام کرده جانْ زِبَهرِ عشقِ او
زان که در دیده بِدیده جان از آن سَر پایه‌یی
قَهْرِ صد دندان، زِلُطفَش، پیرِ بی‌دندان شُده
عقلِ پابَرجا، زِعشقَش، یاوه و هَرجایه‌یی
صد هزاران ساله از هست و عَدَم زان سوتَری
وَزْ تَواضُع مَر عَدَم را هست خوشْ همسایه‌یی
کوهِ حِلْمی شَمسِ تبریزی دو عالَمْ تَختِ تو
بر نَهان و آشکارش می‌نِگَر از قایه‌یی
آفتاب او نَهِشْت اَنْدَر دو عالَم سایه‌یی
آفتاب و چَرخ را چون ذَرّه‌ها بَرهَم زَنَد
وَزْ جَمالِ خود دَهَدْشان نو به نو سَرمایه‌یی
عشق و عاشق را چه خوشْ خندان کُنی، رَقصان کُنی
عشقْ سازی، عقلْ سوزی، طُرفه‌یی، خودرایه‌یی
چَشمِ مُرده وام کرده جانْ زِبَهرِ عشقِ او
زان که در دیده بِدیده جان از آن سَر پایه‌یی
قَهْرِ صد دندان، زِلُطفَش، پیرِ بی‌دندان شُده
عقلِ پابَرجا، زِعشقَش، یاوه و هَرجایه‌یی
صد هزاران ساله از هست و عَدَم زان سوتَری
وَزْ تَواضُع مَر عَدَم را هست خوشْ همسایه‌یی
کوهِ حِلْمی شَمسِ تبریزی دو عالَمْ تَختِ تو
بر نَهان و آشکارش می‌نِگَر از قایه‌یی
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۸۰۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۸۰۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
