۱۸۸ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۱۰۵

تنها نه اشک راز مرا جسته جسته گفت
غماز رنگ هم به زبان شکسته گفت

از سنگ سخت تر سخنان در سر شراب
چشم و دهان یار به بادام و پسته گفت!

رازی که بود پرده نشین همچو اشک من
مژگان شوخ چشم به مردم نشسته گفت

شرمنده ام ز خط که سیه بختی مرا
بر روی نازکش به زبان شکسته گفت

صائب تمام شعر تو یکدست و تازه است
این قسم شعرها نتوان جسته جسته گفت
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۱۰۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۱۰۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.