هوش مصنوعی:
این شعر از عشق، درد و رنج عاشقانه، و تصاویر نمادین مانند شمع، لاله، و پروانه استفاده می‌کند تا احساسات عمیق و سوگوارانه را بیان کند. شاعر از طبیعت و عناصر آن برای توصیف حالات درونی خود بهره می‌برد و بر موضوعاتی مانند عشق ناکام، اندوه و جنون تأکید دارد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عاطفی و استفاده از نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، درک کامل این شعر نیاز به آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی و تمثیل‌های رایج آن دارد.
غزل شمارهٔ ۲۱۲۷
شمع سر خاک شهدا لاله داغ است
صد پیرهن این سوخته دل به ز چراغ است
در دامن صحرای دل سوخته من
تا چشم کند کار، سیه خانه داغ است
هر کس من دلسوخته را دید، شود داغ
خاکستر پروانه من پای چراغ است
در دیده ما جوهریان خط یاقوت
جز مشق جنون هر چه بود پای کلاغ است
بلبل به نفس باز کند غنچه گل را
غافل که شکرخنده گل، رخنه باغ است
هر چند که باریک شود لفظ چو معنی
در خلوت اندیشه من موی دماغ است
صد پیرهن این سوخته دل به ز چراغ است
در دامن صحرای دل سوخته من
تا چشم کند کار، سیه خانه داغ است
هر کس من دلسوخته را دید، شود داغ
خاکستر پروانه من پای چراغ است
در دیده ما جوهریان خط یاقوت
جز مشق جنون هر چه بود پای کلاغ است
بلبل به نفس باز کند غنچه گل را
غافل که شکرخنده گل، رخنه باغ است
هر چند که باریک شود لفظ چو معنی
در خلوت اندیشه من موی دماغ است
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۱۲۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۱۲۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
