هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و غزلی از صائب تبریزی است که در آن شاعر به توصیف زیبایی معشوق و احساسات خود می‌پردازد. او از عناصر طبیعی مانند پروین، گل خورشید، سیب، انار یاسین، سنبل، کوه و نگین برای بیان عظمت و جذابیت معشوق استفاده می‌کند. همچنین، شاعر به سختی‌های راه عشق اشاره می‌کند و بیان می‌کند که شعرش همیشه شیرین و جذاب خواهد بود.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عاشقانه و استعاری است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان زیر 16 سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.
غزل شمارهٔ ۲۲۱۶
مژه ام جلوه گاه پروین است
گل خورشید طلعتان این است
سیب غبغب اگر به دست افتد
بهتر از صد انار یاسین است
کی توانی سبک به منزل رفت؟
سنگ راه تو خواب سنگین است
همه شب همچو دسته سنبل
خواب آشفته ام به بالین است
سنگداغ فروغ چهره اوست
کوه طوری که کوه تمکین است
می کند چهره ای، نگاه مرا
گل رویش ز بس که نگین است
شعر صائب نمی شود کاسد
همه وقت این متاع شیرین است
گل خورشید طلعتان این است
سیب غبغب اگر به دست افتد
بهتر از صد انار یاسین است
کی توانی سبک به منزل رفت؟
سنگ راه تو خواب سنگین است
همه شب همچو دسته سنبل
خواب آشفته ام به بالین است
سنگداغ فروغ چهره اوست
کوه طوری که کوه تمکین است
می کند چهره ای، نگاه مرا
گل رویش ز بس که نگین است
شعر صائب نمی شود کاسد
همه وقت این متاع شیرین است
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۱۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۱۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
