هوش مصنوعی:
این متن به توصیف شرابی می‌پردازد که نمادی از عشق الهی و معنویت است. شرابی که نه خماری دارد و نه ترس از جدایی، و همه‌چیز در آن دهان است. این شراب از زمین نمی‌روید، بلکه آسمانی است و تنها کسانی که روح مقدس دارند می‌توانند از آن بهره‌مند شوند. متن همچنین به نمادهای دینی مانند موسی و طور سینا اشاره می‌کند و از شراب رمضانی سخن می‌گوید که روح را تقویت می‌کند.
رده سنی:
18+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و دینی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از نمادهای شراب و مفاهیم انتزاعی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد.
غزل شمارهٔ ۲۸۲۷
بِده ای دوست شرابی، که خدایی‌ست خدایی
نه دَرو رنجِ خُماری، نه دَرو خوفِ جُدایی
چو دَهان نیست مَکانَش، همه اَجْزاشْ دَهانَش
زِزمین نیست نَباتَش، که سَمایی ست، سَمایی
بِبَرَد بو خَبَر آن کَس که بُوَد جانِ مُقَدَّس
نَبُوَد مُرده، که کَرکَس کُندَش مُرده رُبایی
به دلِ طور دَرآیَد، زِ حَجَر نور بَرآیَد
چو شود موسیِ عِمْران، اَرِنی گو به سَقایی
میِ لَعْلِ رَمَضانی، زِ قَدَح‌هایِ نَهانی
که به هر جات بگیرد تو ندانی که کُجایی
رَمَضانْ خستهٔ خود را و دَهان بَستهٔ خود را
تو مَپِنْدار کَزان میْ نکُند روح فَزایی
نه دَرو رنجِ خُماری، نه دَرو خوفِ جُدایی
چو دَهان نیست مَکانَش، همه اَجْزاشْ دَهانَش
زِزمین نیست نَباتَش، که سَمایی ست، سَمایی
بِبَرَد بو خَبَر آن کَس که بُوَد جانِ مُقَدَّس
نَبُوَد مُرده، که کَرکَس کُندَش مُرده رُبایی
به دلِ طور دَرآیَد، زِ حَجَر نور بَرآیَد
چو شود موسیِ عِمْران، اَرِنی گو به سَقایی
میِ لَعْلِ رَمَضانی، زِ قَدَح‌هایِ نَهانی
که به هر جات بگیرد تو ندانی که کُجایی
رَمَضانْ خستهٔ خود را و دَهان بَستهٔ خود را
تو مَپِنْدار کَزان میْ نکُند روح فَزایی
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن (رمل مثمن مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۸۲۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۸۲۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
