به چه رویْ پُشت آرَم به کسی که از گُزینی
سویِ او کُند خدا رو به حَدیث و هم نشینی

نه که روی و پُشتِ عالَم، همه رو به قبله دارد؟
که زِ کیمیاست مِس را بِرَهیدن از مِسینی

هَمگان زِ خود گُریزان سویِ حَقّ و نَعْلْ ریزان
که زِ کاسِدی رَسانْمان به لَطافت و ثَمینی

نه زمین، سِتان بِخُفته زِرُخِ فَلَک شِکُفته؟
زِفَلَک نَبات یابَد، بِرَهَد ازین زمینی؟

دَهَد آن حُبوبِ عُلْوی، به زمینْ خوشیّ و حُلْوی
به بهار اَمانتی‌ها بِنِمایَد از اَمینی

هَله ای حَیاتِ حسّی، بِگُریز هم زِ مِسّی
سویِ آسْمانِ قُدسی، که تو عاشقِ مِهینی

زِبرایِ دَعوتِ جانْ بِرَسیده‌اَند خوبان
که بیا به مَعدن و کان، بِهِل این قُراضه چینی

به خدا که ماه رویی، به خدا فرشته خویی
به خدا که مُشک بویی، به خدا که این چُنینی

تو که یوسُفِ زمانی، چه میانِ هِنْدوانی
بُرو آیِنِه طَلَب کُن، بِنِگَر که رویْ بینی

به صَفا چو آسْمانی، به مُلاطَفَت چو جانی
به شِکُفتگی چُنانی، به نَهُفتگی چُنینی

به خَزینه خوبْ رَختی، زِقدیمْ نیک بَختی
به نَباتْ چون درختی، به ثَباتْ چون یَقینی

شُده‌اَم چو مومْ ای جان، به هوایِ مُهْرِ سُلطان
بِرَسان به موم مُهْرش، که گُزیده تَر نِگینی

هَله بَسْ که کاسه‌ها را به طَعام اوست قیمت
وَاگرنه خاک نَه ارْزَد، همه کاسه‌هایِ چینی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir