هوش مصنوعی: این متن شعری است که با استفاده از تصاویر و استعاره‌های غنی، مفاهیمی مانند عشق، رنج، امید و ناامیدی، گذر زمان و ارزش سکوت را بیان می‌کند. شاعر از عناصری مانند می، خورشید، بلبل، شمع و پروانه برای انتقال احساسات و اندیشه‌های عمیق استفاده کرده است.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و تصاویر به کار رفته نیاز به تجربه و شناخت بیشتری از زندگی دارند.

غزل شمارهٔ ۲۴۹۸

در دل شب هر که جامی از می احمر زند
صبحدم با آفتاب از یک گریبان سرزند

وقت رفتن زردرویی می برد با خود به خاک
هر که چون خورشید تابان حلقه بر هر در زند

بایدش اول به گردن خون صدبلبل گرفت
کوته اندیشی که در گلزار گل بر سر زند

داغ محرومی بر آرد دود از خرمن مرا
شمع چون پروانه را آتش به بال و پر زند

ناامیدی را به خود خواند به آواز بلند
جز در دل حلقه هر کس بر در دیگر زند

آب حیوان شهنشاهان بود اجرای حکم
قطره بیهوده در ظلمات اسکندر زند

خشک چون موج سراب از شوره زار آید برون
غوطه گر لب تشنه دیدار در کوثر زند

طی شد ایام جوانی از بناگوش سفید
شب شود کوتاه چون صبح از دو جانب سرزند

سگ به یک در قانع از درها شد و نفس خسیس
حلقه دم لا به هر دم بر در دیگر زند

صائب از تیغ زبان هر جا شود گوهرفشان
مهر خاموشی به لب شمشیر از جوهر زند
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۹۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۹۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.