هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی به موضوعاتی مانند عشق، رنج، قناعت، و ناپایداری دنیا می‌پردازد. شاعر از دردهای درونی، آرزوهای برآورده‌نشده، و دشواری‌های زندگی سخن می‌گوید و بر اهمیت قناعت و پرهیز از حرص تأکید دارد. همچنین، به تأثیر هنر و شعر در ایجاد آرامش و زیبایی اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن برای نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، برخی از ابیات به مفاهیمی مانند رنج و ناامیدی می‌پردازند که ممکن است برای گروه‌های سنی پایین مناسب نباشد.

غزل شمارهٔ ۲۵۳۶

کی گره باز از دل من باده گلگون کند؟
نی مگر دست نوازش ز آستین بیرون کند

خارخاری هر که را در دل بود چون گردباد
ریشه هیهات است محکم در دل هامون کند

چشم پوشیدن زدنیا بر خسیسان مشکل است
نیست ممکن کاسه خود را گدا وارون کند

سالها می بایدش زد غوطه در دریای خون
هر سبکدستی که خار از پای ما بیرون کند

گردد از چین جبین حرص طمعکاران زیاد
پیچ و تاب تشنه را موج سراب افزون کند

کو تهی دست درازش را بود در آستین
هر که می خواهد به احسان خلق را ممنون کند

نیست ممکن تشنه را سیراب سازد آب تلخ
تا خط ظالم چها با آن لب میگون کند

می دهد روزی به ارباب قناعت بی طلب
آن که خاک بسته لب را طعمه از قارون کند

گوشه گیرانند ایمن از غبار حادثات
آب گوهر را کجا سیلاب دیگرگون کند؟

می کند در خانه گلگشت خیابان بهشت
هر که صائب می تواند مصرعی موزون کند
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۵۳۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۵۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.