هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی، با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، به موضوعاتی مانند عشق، شوق، بیقراری، و تأثیر نگاه و رفتار انسان بر جهان اطراف می‌پردازد. شاعر با بیان تأثیرات عمیق عشق و شوق بر زندگی انسان، از قدرت تغییردهنده‌ی این احساسات سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و احساسی است که درک آن به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۲۵۵۱

سیرچشمی تنگدستان را توانگر می کند
موم را این بحر گوهر خیز عنبر می کند

داغ دارد سینه ام را بیقراریهای دل
این سپند شوخ خون در چشم مجمر می کند

لعل سیرابش کجا دارد غم لب تشنگان؟
چشمه حیوان کجا یاد سکندر می کند؟

عندلیب از بیقراری سینه می مالد به خار
شبنم بی شرم گل بالین و بستر می کند

می دهد اهل نظر را بر سر خود عشق جای
از حباب این بحر گوهرخیز افسر می کند

تا غبار خط لب لعل ترا در بر کشید
گوهر از گرد یتیمی خاک بر سر می کند

چشم زار ما نخواهد ماند زیر دست و پای
شوق خرمن مور ما را صاحب پر می کند

این چه حسن عالم آشوب است کز هر جلوه ای
صفحه آیینه را صحرای محشر می کند

لامکان سیران خبر دارند از پرواز ما
شعله ما رقص در بیرون مجمر می کند

این جواب آن غزل صائب که می گوید مثال
عالمی را یک نگاه گرم کافر می کند
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۵۵۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۵۵۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.