هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی، با استفاده از تصاویر و استعاره‌های غنی، به موضوعاتی مانند عشق، صبر، رنج، و گذر زمان می‌پردازد. شاعر از مفاهیمی مانند شراب، گوهر، خواب، طوفان، و محشر برای بیان احساسات عمیق خود استفاده می‌کند. همچنین، اشاره‌ای به داستان یوسف و زلیخا دارد که نمادی از عشق و رشک است. در نهایت، شعر به گذر زمان و تأثیر آن بر معانی پیچیده زندگی اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق و استعاره‌های پیچیده است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از موضوعات مانند رنج و عشق ممکن است نیاز به بلوغ فکری برای درک کامل داشته باشند.

غزل شمارهٔ ۲۶۴۵

مفلس از بزم شراب ما توانگر می رود
ابر اینجا تا کمر در آب گوهر می رود

چشم ما در حشر خواهد داد شکر خواب داد
تلخی بادام ما از شور محشر می رود

عشق را با صبر و طاقت جمع کردن مشکل است
کشتی طوفانی ما خوش بلنگر می رود

تا گشودی چاک پیراهن، ز دست انداز رشک
چاک در پیراهن یوسف سراسر می رود

نیستم ممنون مرغ نامه بر یک رشته تاب
نامه من بال بر بال کبوتر می رود

در شبستانی که ما رنگ محبت ریختیم
شمع بیتابانه از دنبال صرصر می رود

معنی پیچیده صائب در زمان ما نماند
برق تیغ ما به خون زلف جوهر می رود
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۴۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۶۴۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.