آن لب رنگین سخن بی خواست گویا می شود
غنچه چون افتاد بازیگوش خود وا می شود

حسن بالادست را مشاطه ای در کار نیست
چشمهای شوخ بی تعلیم گویا می شود

کوهکن در بیستون چون تیشه سر بالا نکرد
کار چون شیرین فتد خودکار فرما می شود

نیست از ما راه چندان تا جهان اتحاد
شست چون گرد ره از خود سیل دریا می شود

روز بازار زرقلب است شبهای سیاه
بیشتر دلهای غافل خرج دنیا می شود

در جوانی حرص دنیا از دل خود دور کن
ورنه از قد دو تا این غم دو بالا می شود

مهر خاموشی نمی گردد حجاب راز عشق
بوی گل در زیر چندین پرده رسوا می شود

می کشد قامت به آن نسبت نوای بلبلان
شاخ گل در بوستان چندان که رعنا می شود

می تواند عشرت روی زمین در پرده کرد
هر که را داغ از درون چون لاله پیدا می شود

برنمی دارد نظر صائب ز پشت پای خود
هر که چون نرگس درین گلزار بینا می شود

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir