هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی بیانگر احساسات عمیق و متناقض شاعر است. او از عشق، جنون، ناامیدی، ترس از کفران نعمت، و بخت ناسازگار سخن می‌گوید. شاعر خود را درگیر تضادهای درونی می‌بیند و از دوری از عقل مصلحت‌بین و ترس از عواقب اعمالش می‌نالد. همچنین، او به ناسازگاری تقدیر و شرایط زندگی اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربهٔ زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و مضامین فلسفی ممکن است برای خوانندگان جوانتر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۲۹۹۵

جنونی کو که آتش در دل پرشورم اندازد؟
زعقل مصلحت بین صد بیابان دورم اندازد

شدم غافل زشکر سوده الماس، می ترسم
که کافر نعمتی در مرهم کافورم اندازد

منم آن دانه بی طالع این صحرای خرم را
که مورم پیش مرغ و مرغ پیش مورم اندازد

زمستی می شمارم بی نمک شور قیامت را
نیم صهبا که یک مشت نمک از شورم اندازد

قبول خاطر مشکل پسندان چون توانم شد؟
که آتش چون سپند از دامن خود دورم اندازد

نیم سنگ فلاخن، لیک دارم بخت ناسازی
که بر گرد سر هر کس که گردم دورم اندازد

به دریای حلاوت غوطه برمی آورم صائب
اگر عریان قضا در خانه زنبورم اندازد
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۹۹۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۹۹۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.