هم تو شمعی، هم تو شاهِد هم تو مَیْ
هم بهاری، در میانِ ماهِ دَیْ

هر طَرَف از عشقِ تو پَر سوخته
آفتاب و صد هزارانْ هَمچو وَیْ

چون همیشه آتَشَت در نَی فُتَد
رفت شِکَّر زین هَوَس در جانِ نَی

سَر بُریدی صد هزاران را به عشق
زَهره نی جان را که گوید‌‌هایِ و هَی

عاشقانْ سازیده‌اَند از چَشمِ بَد
خانه‌ها زیرِ زمین چون شهرِ رَیْ

نیست از دانش بَتَر اِشْکَنْجه‌یی
وای آن که مانْد اَنْدَر نیک و بَی

آن زَنانِ مصر اَنْدَر بی‌خودی
زَخْم‌ها خورده نکرده وایْ وَیْ

در شبِ مِعْراج، شاه از بی‌خودی
صد هزاران ساله رَهْ را کرده طَی

بَرشِکَن از باده‌‌هایِ بی‌خودان
تَخته بَندی زُ اسْتخوان و عِرق و پَی

شَمسِ تبریزی تو ما را مَحو کُن
زان که تو چون آفتابی ما چو فَی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir