آه از عشقِ جَمالِ حوری‌یی
کو گرفت از عاشقانَش دوری‌یی

زندگیِّ نو به نو، از کُشتَنَش
صِحَّتِ تازه، شُد از رَنْجوری‌یی

گَر گُهَر داری، بِبین حالِ مرا
در تَکِ دریا زِ دریا دوری‌یی؟

گفتم ای عَقلَم کجایی؟ عقل گفت
چون شُدم میْ چون کُنم انگوری‌یی؟

جان بِسوز و سُرمه کُن خاکسترش
تا نَمانَد در دو عالَمْ کوری‌یی

تا کُند جان‌‌هایِ بی‌جان در سَماع
گِردِ آن شَهْدِ اَزَل زنبوری‌یی

تا کُند آن شَمسِ تبریزی به حَق
جُمله ویرانْهات را مَعْموری‌یی