هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر به مخاطب خود می‌گوید که هر کجا بروی، چه در آب و چه در آتش، به سوی معشوق خود می‌روی و این راه را با شور و اشتیاق و مستی عشق طی می‌کنی. شاعر اشاره می‌کند که مخاطب در پی عشق و سودای یار است و این سفر معنوی را با ذوق و شوق ادامه می‌دهد.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و مفاهیم پیچیده‌تر شعر کلاسیک فارسی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.
غزل شمارهٔ ۲۹۲۶
گَر در آب و گَر در آتش می‌رَوی
آن نمی‌دانم، بُرو، خَوش می‌رَوی
در رُخَت پیداست وَاللَّهْ رنگِ او
رو، که سویِ یارِ مَهْ وش می‌رَوی
نَقْش‌ها را پُشتِ و پایی می‌زَنی
سویِ نَقْشِ نامُنَقَّش می‌رَوی
ذوقِ جان‌ها می‌زَنَد بر جانِ تو
مَست و دست انداز و سَرکَش می‌رَوی
در پِیِ تو می‌دَوَد اِقْبال، رو
گَر به عَرش و گَر به مَفْرَش می‌رَوی
آن کِه در سَر داری، از سودایِ یار
چه عَجَب گَر تو مُشَوَّش می‌رَوی؟
شَهْ صَلاحُ الدّین بَرآ زین شش جِهَت
گر چه ظاهر اَنْدَرین شش می‌رَوی
آن نمی‌دانم، بُرو، خَوش می‌رَوی
در رُخَت پیداست وَاللَّهْ رنگِ او
رو، که سویِ یارِ مَهْ وش می‌رَوی
نَقْش‌ها را پُشتِ و پایی می‌زَنی
سویِ نَقْشِ نامُنَقَّش می‌رَوی
ذوقِ جان‌ها می‌زَنَد بر جانِ تو
مَست و دست انداز و سَرکَش می‌رَوی
در پِیِ تو می‌دَوَد اِقْبال، رو
گَر به عَرش و گَر به مَفْرَش می‌رَوی
آن کِه در سَر داری، از سودایِ یار
چه عَجَب گَر تو مُشَوَّش می‌رَوی؟
شَهْ صَلاحُ الدّین بَرآ زین شش جِهَت
گر چه ظاهر اَنْدَرین شش می‌رَوی
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۹۲۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۹۲۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
