زین سعادت که ز بال و پر ما می ریزد
استخوان بندی اقبال هما می ریزد

به سبکدستی من نیست درین بزم کسی
اول از ناخن من رنگ حنا می ریزد

خار صحرای جنون می بردش دست بدست
هر که را آبله گل در ته پا می ریزد

رهروی را که بود درد طلب دامنگیر
خار در رهگذر راهنما می ریزد

زخم ناسور من از حسرت مشک است کباب
زلف او عطر به دامان صبا می ریزد

از لحد خاک گشاده است بغل در طلبش
خواجه از بیخبری رنگ سرا می ریزد

با دل خونشده بر گرد جهان می گردیم
تا نصیب این کف خون را به کجا می ریزد

می شود گوهر، اگر جمع تواند کردن
آبرویی که به دریوزه گدا می ریزد

می شود دعوی خون روز قیامت صائب
رنگ هر گل که ز نظاره ما می ریزد

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir